شاعر: حسین فخاریان قمی

مجموعه غزل

شعری از این کتاب:

مشهور شهر کرده مرا روسیاهی‌ام

شرمنده‌ام که گم شده‌ام اشتباهی‌ام

تنها شدن در این همه ظلمت عجیب نیست

دور از توام که پیله زدم در تباهی‌ام

می‌بینم و نمی‌شود از شیشه بگذرم

تنها نشسته گوشه‌ی این تنگ، ماهی‌ام

مقصود مبهم است و مرا عمر می‌برد

تشویش کودکانه‌ی این بین‌راهی‌ام

در غم هبوط کردم و از اصل هم سقوط

دورم، که در تسلسل بی‌سرپناهی‌ام

تبعیدی‌ام به خاک و وطن را ندیده‌ام

دل وارث غم است؛ من و سهم‌خواهی‌ام

می‌ترسم از غروب که افسرده‌ام کند

محتاج یک مکاشفه‌ی عصرگاهی‌ام

باید اعاده کرد در آشوب دل تو را

عمری گذشت و خسته‌ی ایمان واهی‌ام