گریه های کبیسه

شاعر: مرتضی سنجری

مجموعه شعر سپید

شعری از این کتاب:

قلمم پابه‌ماه بود

در گلویم که بهار متولد شد

پشت پنجره‌ی گُلدان‌ها

تو به دنیا آمدی

و من جای اذان در گوش‌هایت

شعر خواندم

مبادا روزی دفترت پُر شود از تنهایی

که سیصد و شصت و پنج روز سال

تمام عمرت را میان قامت‌الصلاةِ قد خمیده‌اَت

صرف گریه‌های کبیسه کنی

که باید همیشه لبخندت ادامه‌ی حیات من باشد!