وسواس همیشگی شعر

شعر و ادبیات در مصاحبه‌های مفتون امینی

گردآوری و تنظیم: سینا عباسی هولاسو

بخشی از کتاب:

کاش می‌شد شعر را رنگی نوشت. تجربه‌ای که آقای مفتون امینی کرده است...

احمد شاملو

مفتون امینی آدم عجیبی است. چون او از غزل و قصیده و مثنوی شروع کرده و از سال‌های 1342 و 43 تحت‌تأثیر شعر جدید ایران قرار گرفت و مشغول سرودن شعر نیمایی شد و کتابی چاپ کرد به اسم «فصل پنهان» که یکی از بهترین کتاب‌های شعر فارسی است. مفتون امینی که در آغاز کار شاعری‌اش فقط شعر کلاسیک می‌گفت و در غزل و مثنوی از استادان مسلم بود و بعد در دهه‌ی چهل به شعر نیمایی روی آورد و چند نمونه‌ی درخشان به‌ویژه در اوزان ضربی و سیال، تحویل داد، ناگهان در همین چند سال آخر به شعر به اصطلاح سپید روی آورد و با اتکا به حکمت سینه شعرهایی گفت که با بهترین شعرهای سپید امروز برابری می‌کند.

رضا براهنی

کتاب‌های مفتون دوره کامل شعر ایران است، او از غزل شروع کرد و به شعر سپید رسید. او گونه‌های مختلف شعر را تجربه کرد. جوان‌گرایی در شعر از ویژگی‌های جذاب شعر مفتون امینی بود. او تعصبی نداشت و طنز او جالب بود و رندی خاصی داشت که برایم جذاب بود. او از شاعران نیمایی مطرح بود.در سال‌هایی که شعر نیمایی در اوج بود، شعرهای توسن و کوه سهند، از شعرهای معروف آن زمان بود. باید قدردان مفتون باشیم.

شمس لنگرودی