نویسنده: محمد فروغی

نثر ادبی

بخشی از این کتاب:

برادران و خواهرانی که همدیگر را گم کرده‌اند

و دیگر نمی‌شناسند

خون یکدیگر را می‌ریزند

گوشت یکدیگر را به دندان می‌کشند

از پوست هم لباس می‌دوزند تا عریانی‌شان را بپوشند

و تبر‌هایشان را بر گرده‌های هم فرود می‌آورند

تا کاشانه‌شان را بر استخوان‌های فروریخته‌ی هم بنا کنند

آه‌ای مادر ای مادر هستی

من رشته‌های اتصالم را با خواهرِ درختم

و برادرِ حشره‌ام حس کرده‌ام

اکنون ذره ذره‌ی وجودم دریافته است

رنجی را که می‌بری

رنجی را که می‌بریم...