شاعر: غزاله سالک

شعر سپید

شعری از این کتاب:

نیمه‌شب است؛

می‌گویم:

از روزی که در میدان نفس‌گیر تنهایی

استشمام کردم عطر وجودت را

چشم‌هایت،

تلالوی امید

شاید رازی در برق آن‌ها نهفته بود

و من از سیاهی نمی‌ترسیدم!

چرا که

لب‌هایت،

محتمل‌ترین پل بود برای شروع یک انقلاب

آغوشی،

که صحنه‌ی اشغال مرگ‌آور تردید بود!

و دست‌هایت،

نوازشی منتهی به صلح

خورشید نمایان شد...

خیال،

بساطش را از ذهن من جمع می‌کند!