سپیده دم است، نشسته ام و مرگ را معماری می کنم

مؤلف: جواد محمدی

همانطور که از نام کتاب پیداست، جواد محمدی شاعر این مجموعه، مستقیم مخاطبش را به مرگ‌اندیشی دعوت می‌کند.
شاعر در این کتاب تلاش می‌کند علاوه بر مطرح کردن درونمایه‌ها و دغدغه‌های عاشقانه که مربوط به زیست شخصی اوست، به مسائل اجتماعی که غالبا رنج انسان را به تصویر می‌کشند نیز اشاراتی کند. ترکیب عناصر طبیعی و عناصر حاضر در زندگی شهری انسان معاصر، فضای خاصی به شعرهای او داده است. زبان اشعار جواد محمدی پیچیده نیست. اما آنچنان که در ظاهر می‌بینید ساده هم نیست. شاعر اصرار زیادی به نوشتن شعر مطول ندارد و سعی می‌کند کوتاه صحبت کند. این کتاب که شامل پنجاه و دو شعر سپید است، در ۶۶ صفحه از دریچه‌ی نشر ایهام به بازار نشر عرضه شده است.

شعرهایی از این مجموعه را با هم بخوانیم :

یک)

نمی‌دانم
چرا بین این همه آدم
پیله کرده‌ام به تو

شاید
تنها با تو
پروانه می‌شوم

دو)

جای مترسک
مسیح مصلوب را در مزرعه کاشتند
و کلاغ‌ها
دعوت آسمانی‌اش را
اجابت کردند