شاعر: آرزو سیدی

مجموعه شعر سپید

شعری از این کتاب:

نامَت فتیله‌ی دلم را بالا می‌کشد

شب را گرم می‌کند

و برف‌ها را آب

نامت گاهی رود

نامَت گاهی کاج

نامَت بادامی

که دهانم را تلخ می‌کند

کلاغی

که استخوانی را دفن می‌کند

و یادم می‌دهد

با دلِ کُشته‌ام چه کار کنم

به یاد‌بیاور دست‌هایم را

که خوشه‌ی ماه را می‌فشرد

و شب را مثل مایعی عبور می‌داد

از خطوطِ پیشانی‌ات

برای تشنگی گوزن‌ها

دست‌های من

که برای تو حاضر بود

مزارع گذشته را شیار بزند

و گندم بپاشد

جایِ خشخاش

و خشمِ اجدادی

دلم کتیبه‌ی نامفهوم

دلم نان بیات‌شده‌

ماموتی غمگین

در محاصره‌ی بومیان

ما در خطوط جاریِ خون به یکدیگر می‌رسیم

و بر سفیدیِ یک عاج می‌گرییم

پس از تاراج